Wie leert er nou van wie?
Met een strak gezicht staart Luuk voor zich uit. Zelden zat hij zo stil. Het is ook heel wat, een begrafenis. Zeker als je negen bent en nog nooit zoiets hebt meegemaakt. Wat gaat er in zijn koppie om, op de koude kerkbank? ‘Hij was vooral bang dat hij niet zou hoeven te huilen,’ vertelt moeder Afke na afloop van de dienst. ‘Zo sneu dat hij zich nu al zorgen maakt of hij wel voldoet aan de verwachtingen. Ik heb uitgelegd dat het niet uitmaakt. Je moet huilen of je moet niet huilen. Dat is allemaal goed. En toen realiseerde ik me: ik had dezelfde angst als hij. Alleen had ik het niet door.’
Gevoelens? Die negeren we liever
In onze westerse samenleving zijn we er goed in: we negeren massaal onze gevoelens. Ook als ons lichaam luid en duidelijk aangeeft dat er iets aan de hand is, luisteren we nét iets liever naar ons verstand. Afke kan erover meepraten. ‘Ik heb een flinke burn-out gehad. Luuk was toen zes. Naar mijn gevoel luisteren, dat heb ik toen echt moeten leren.’ Omdat Afke het belangrijk vindt dat haar zoon vroeg leert hoe belangrijk dit is, volgden ze samen een cursus mindfulness. ‘Ik zie dat Luuk echt in contact staat met zijn gevoel. Dat maakt me trots en blij.’
‘Als het gaat om het herkennen van gevoelens is mijn zoon mijn leermeester.’ Samen doen, zelf doen
Keer op keer merkt Afke dat Luuk met gemak vertelt hoe hij zich voelt. ‘Het is bijna de omgekeerde wereld. Veters strikken en andere praktische dingen oefenden we net zo lang samen tot hij het alleen kon. Maar als het gaat om het herkennen van gevoelens is hij vaak mijn leermeester. Ik kijk de kunst van hem af.’ Luuk heeft zijn zorgen al weer afgeschud en hangt inmiddels ondersteboven in een boom. ‘Ja, dat doet hij ook veel sneller dan ik.’
Wil je straks een boek vol kindvriendelijke verhalen en tips over de ontwikkeling van kinderen?
Ja, vertel me meer